DENDE OS OLLOS DAS VÍTIMAS
*Querido Auguste: Aquí estamos na metade do campo. A diferencia é que a terra está removida polos obuses en vez de polo arado, e nas trincheiras nos chega a auga a media perna. Os boches teñen aínda máis que nós. A choiva dos últimos días transforma o chan nun fango líquido, a nosa impedimenta está chea de humidade e este inverno tamén imos ser uns desgraciados. Ademais, temos a moral baixa e non cunde precisamente a alegría. Con tris...
Querido Maurice: Non teño nada novo que contarche desde onte. Segue facendo un tempo espantoso. Temos auga e barro ata os xeonllos e, desde esta mañá, sufro uns cólicos que me desgarran as entrañas. Creo que é debido a que o pan e a carne chégannos conxelados. Ata o viño xeouse nos toneis, faiche unha idea. É noite partimos en dirección a Carency e esperamos un valioso reforzo nos próximos días. Reza porque teña a sorte suficiente para volver.
Papá. Aquí para que che evacúen fai falta rebentar. Gustaríame que o Goberno estivese na fronte durante dúas horas e vería o que é isto. Dáme igual se a carta pasa a censura, non é máis que a verdade. Perdóame, non quero que nos falen de campo, da honra, porque eu chámoo carnicería. Porque esta guerra non é máis que un xogo de masacre para nós no que se nos leva como vacas ou cordeiros ao matadoiro. O teu fillo desesperado por volver con vida
«Parto cara á fronte, non temas, estarei ben. Dille á miña nai que non se preocupe, deixeille o meu testamento. Seguide adiante ata que vaia a casa, esta guerra terminará antes».